ΖΑΠΑΝΤΙ: «ερημωμένο» αλλά όχι λησμονημένο.

Με ξεναγό τον Γιώργο Σταθόπουλο. Περιγραφή-παρουσίαση από τον Γιάννη Λάσκαρη.

-ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ-

Η παρότρυνση του Γιώργου Σταθόπουλου να βρούμε το ξεχασμένο χωριό Ζαπάντι, βρήκε πρόσφορο έδαφος στην μανία που με διατρέχει για τα έρημα χωριά. Τα έρημα χωριά που είναι «σκληρά» στην πρώτη συνάντηση μαζί σου και συνάμα τόσο «πληγωμένα» που θαρρείς πως σε κοιτάζουν με περιφρόνηση που τα αφήσαμε να τα κατασπαράξει η λήθη.

  Το Ζαπάντι δίπλα από τη Χορεύτρα Μεσσηνίας του Δήμου Μεσσήνης είναι ένα ξεχασμένο χωριό που στέκεται σε ένα ειδυλλιακό τοπίο όπου η απρόσκοπτη θέα και η πλούσια βλάστηση σε κρατούν δέσμιο της μαγείας τους σαν βρεθείς εκει. Ωστόσο αν δεν σε καθοδηγήσουν ,το Ζαπάντι δεν θα το βρεις και αν δεν σου πουν ιστορίες οι παλιοί δεν θα καταλάβεις πως εδώ ζούσαν  αρκετές οικογένειες κυρίως κτηνοτρόφων. Η εκκλησία καθώς στέκει αγέρωχη σε προνομιακή θέση  χαίρει μαγευτικής θέας όπου το γαλάζιο συναντά το πράσινο του βουνού σε ένα ταξίδι όπου ο χρόνος σταματά. Σίγουρα εδώ ο χρόνος δεν σε κυνηγά αλλά έχει αφήσει και τα σπαράγματα των πέτρινων κατοικιών να σου θυμίζουν τη ιστορία του χωριού.  Ελιά και πέτρα είναι σαν να έχουν σμιλευτεί από ένα αόρατο εργάτη. Κάπου κάπου περπατάς ανάμεσα σε ελιές και πέτρες και  φαντάζεσαι πως μπορεί να έχεις διαβεί την τραπεζαρία ή ένα παλαιό δωμάτιο ενός γκρεμισμένου πια σπιτιού.

Οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου πάνω στα πέτρινα απομεινάρια στάζουν σαν δάκρυα στα φυλλώματα της ελιάς που τα περιβάλλει λίγο πριν χαθούν. Είναι και η δική μας ώρα να απομακρυνθούμε και να αφήσουμε το Ζαπάντι στην αιώνια ησυχία του. Γιατί ίσως και να κοντεύει αιώνας από τότε που εγκαταλείφτηκε για να ξαναστήσουν τη ζωή τους οι κάτοικοι του στα διπλανά χωριά που ευτυχώς σήμερα είναι ακόμη ζωντανά.